Norbert Roose

Danīelle Jennen (2)

Identi-Tijd

Als een wiegelied
ben ik gebaard
wie mij graag ziet
sus ik in slaap

bij elke demon die de kop op steekt.

Tijd vervliedt om en om
traag, als mijn ziel niet helen wilt
op snelle fluwelen poten, zelden krom
als liefde mijn hunker naar haat verstilt.

Mijn lamlendige, lijzig lome lijf
en protserige eigenzinnige toon
waarmee ik schuw dit leven onderschrijf
raak ik zelfs uit gewoonte nooit gewoon.



En als ik 's nachts
de hand van mijn geliefde
niet meer vind,
is dāt het moment
waarop het einde
weer genadeloos begint.