Norbert Roose

Daniel Billiet (1)

slapen zoals een aapkever
dacht god, ’s avonds met de dalende zon klimmen
naar het woestijnmadeliefje en ’s nachts slapen
in de omarming van haar gesloten kelk.

het moet maar eens gedaan zijn met altijd
alles groter en sneller en hoger, vond hij.
met zijn finaalste krachten begon hij alles

kleiner en fijner en zachter en lager
te herscheppen. alles kromp, niet alleen
de bomen en de zeeën en de bliksem

maar ook de afgunst en de anderhalve
literflessen, de krantenbijlages, de hebzucht,
de sixpacks, de recordoogsten en het verdriet

toen aarzelde hij. en de liefde? dacht hij,
wat met de liefde? toen zag hij hoe een aapkevertje
met krimpende pootjes vergeefs een stengel beklom